Het is met veel plezier dat we het hier nog eens mogen hebben over dit aparte ensemble. Apart, want bestaande uit twee Ieren, een Engelsman en een Amerikaan, met Madrid als uitvalsbasis. Het kwartet ontstond een kleine twintig jaar geleden, maar bleef jarenlang internationaal onder de radar, al werden er geregeld platen uitgebracht, die nu nogal onvindbaar geworden zijn. Veel optreden deden ze wel en sedert ze in 2018 scheep hingen met een iets grotere Engelse Booker, zijn ze ook geregeld on ons deel van Europa te zien, al blijven ze wel meesten aan de Engelse kant van de Kleine Plas, iets wat ze ook de komende weken weer gaan doen en wat tegelijk zowat de aanleiding is voor het verschijnen van deze dubbele CD, waarop je in totaal niet minder dan veertig (!) nummers terugvindt, zijnde 31 dingen, bijeengesprokkeld uit vroegere cd’s en EP’s, aangevuld met 9 nagelnieuwe songs.

Wie daar doorheen fietst, merkt al snel de zangpartijen op: die zijn namelijk vaak vierstemmig, wat toch redelijk uitzonderlijk is. Daarnaast komt ook de instrumentenkeuze in beeld, want je vindt niet al te vaak bands, die akoestische gitaar koppelen aan trompet, cajon mandoline, ukelele en mandoline. Dit viertal doet dat wel en het leidt tot een eclectische sound, die je veilig “zuiders” kunt noemen en die je naar de zomer doen verlangen.

Tel daarbij op, het feit dat de heren niet te beroerd zijn om hun covers in ietwat ongebruikelijke richtingen te gaan zoeken en je komt uit bij een festivalband, die weet hoe een publiek te bespelen. Covers van songs van Nick Drake (Hazey Jane II”), Lionel Richie (een heerlijke “Easy”), The Faces (“Ohh La La”), Kitty Wells (het van Skeets McDonald geleende “This Old Heart”), de haast even klassieke “Ruby,Are you mad at your Man”, dat we kennen van The Osborne Brothers, de echt klassieke “Man of Constant Sorrow”, dat je nog kent uit “O Brother, where art Thou?” en het verrassende “Brandy”, van Looking Glass….ik som ze maar even op, om aan te tonen dat de Track Dogs niet meteen de platgetreden pasen betreden.

Geregeld doen ze ook een beroep op gaststemmen, bekend of minder bekend, zoals Ashley Campbell, The Barefoot Movement of Danny Erker en dat betekent wel eens een erg aangename verrassing, die steevast naadloos aansluit bij wat je intussen herkent als het typische bandgeluid van Track Dogs. Wie de band live wil meemaken op Ibiza, kan maar beter meteen vertrekken, want ze spelen dit jaar twee keer op het Costa-festival, waar het destijds allemaal begon. Later zijn ze nog een tiental keer mee te maken in de UK en nadien zal je dus gewoon terug naar Madrid moeten. Ik kan met de hand op het hart beweren dat concerten van deze gasten bijzonder de moeite lonen, al was het maar omwille van “All Clapped Out”, de ultieme live-track, die ook op deze heerlijke overzichtsplaat te horen is. Ik herhaal mezelf: te ontdekken !

(Dani Heyvaert)